«Είναι σα να γυρίζουμε στα περασμένα», «αυτό το έχουμε ξαναζήσει», «είναι μία από τα ίδια», είναι μόνον λίγα από τα σχόλια που μπορεί κανείς να ακούσει στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, λίγο μετά την ανακοίνωση του προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι, ο οποίος με τηλεοπτικό του διάγγελμα έκανε γνωστό πως προσφεύγει στο ΔΝΤ για τη διάσωση της οικονομίας της χώρας, 15 χρόνια μετά το προηγούμενο πρόγραμμα.
θανατικη ποινη η εσχατη των ποινων
δημιουργια πασο 2015
Οι Αργεντινοί έχουν πολλούς λόγους να αισθάνονται έτσι όπως αισθάνονται. Το πρώτο δάνειο που συνήψε η Αργεντινή με το Ταμείο χρονολογείται από το 1957, όταν τη χώρα κυβερνούσαν οι στρατιωτικοί. Έκτοτε, η εκάστοτε έλευση του ΔΝΤ συνόδευε κάθε κρίση που ερχόταν να κλυδωνίσει, με κυκλική συχνότητα, την οικονομία της νοτιοαμερικανικής χώρας.
Κατά τη δεκαετία του ’90, το ΔΝΤ υποστήριξε θερμά την πολιτική προσαρμογής του πέσο στο αμερικανικό δολάριο, την οποία εφήρμοσαν με προσήλωση ο υπουργός Οικονομικών Ντομίνγο Καβάζο (ΣτΜ: Cavallo=άτι, στα Ισπανικά) επί κυβερνήσεων του Κάρλος Μένεμ. Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην συνδέει το Ταμείο με την εκκωφαντική αποτυχία και κατάρρευση του μοντέλου αυτού. Η κυβέρνηση του Φερνάνδο ντε λα Ρούα είχε συμφωνήσει με το ΔΝΤ ένα ‘μαξιλάρι’ 38 δισεκ. δολαρίων για να στηρίξει την ισοτιμία ενός πέσο=ένα δολάριο. Μολαταύτα, οι εκταμιεύσεις αυτού του δανείου μόλις έφθασαν τις δύο. Η ματαίωση της τρίτης επιτάχυνε την κατάρρευση της μετατρεψιμότητας ανάμεσα στα δύο νομίσματα και προκάλεσε τη δεινότερη οικονομική κρίση που θυμούνται οι Αργεντινοί, τουλάχιστον στα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χρόνια.
Ο διάδοχος του ντε λα Ρούα Εδουάρδο Ντουάλδε προσέφυγε δύο φορές στο Ταμείο, το οποίο κάθε φορά επέβαλε όλο και πιο σκληρούς όρους. Αυτοί πάντοτε συνδέονταν με τη μείωση των κρατικών δαπανών και το έλλειμμα. Το ΔΝΤ ουδέποτε στάθηκε ο κύριος πιστωτής της Αργεντινής, όμως από την ετυμηγορία και κυρίως την επικρότησή του, εξαρτάτο η έλευση ξένων επενδυτών. Και κύριο βάρος σε αυτό έπαιζαν οι ‘συνταγές’ του Ταμείου. Το 2006 ο τοτινός πρόεδρος Νέστορ Κίρτσνερ είχε επιτύχει την ελάττωση του ελλείμματος χάρις στις εξαγωγές πρώτων υλών. Ήταν η χρυσή εποχή που βίωναν οι αναδυόμενες χώρες κι επέτρεψαν στον Κίρτσνερ να καταφέρει την πιο εντυπωσιακή του κίνηση: διέγραψε το χρέος ύψους 9,8 δισεκ. δολαρίων προς το Ταμείο και δήλωσε πως δεν έχει καμμία άλλη υποχρέωση απέναντι στις ρήτρες του προγράμματος. Οι σημαίες της οικονομικής ανεξαρτησίας της Αργεντινής κυμάτιζαν στους αιθέρες και οι πολίτες επιβράβευσαν τον Κίρτσνερ με τις ψήφους τους.
Μολαταύτα ο ούριος άνεμος για τις αναδυόμενες χώρες δεν διήρκεσε επί μακρόν. Οι τιμές στις πρώτες ύλες υποχώρησαν και συνακόλουθα η Αργεντινή άρχισε να δαπανά περισσότερα απ’ όσα παρήγαγε. Τότε ο ‘κιρτσνερισμός’ αποφάσισε να προκρίνει την χρηματοδότηση σε πέσος, με εγχώριο χρήμα δηλ. που κατά κύριο λόγο προερχόταν από τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Καθώς είχαν κλείσει οι κάνουλες των εξωτερικών δανείων, η Αργεντινή δανειζόταν από ιδίους πόρους, με την κοπή επιπλέον νομίσματος. Ο Μάκρι ανήλθε στην εξουσία το 2015 υποστηρίζοντας ότι η κατάσταση τούτη είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί και στράφηκε ξανά προς τις διεθνείς αγορές. Κατά πρώτον έσπευσε να αποπληρώσει 9,3 δισεκ. δολάρια στα κερδοσκοπικά κεφάλαια προκειμένου να κλείσει η διένεξη σχετικά με την στάση πληρωμών του εξωτερικού χρέους, που είχε κηρύξει από το 2001 η κυβέρνηση. Μέσα σε μία διετία δανείσθηκε πάνω από 50 δισεκ. δολάρια από τις διεθνείς αγορές, δίχως ωστόσο να κατορθώσει να μετατρέψει το πέσο σε ένα νόμισμα θωρακισμένο απέναντι στις εξωτερικές δοκιμασίες. Τώρα ανακοινώνει πως θα προσφύγει εκ νέου στο ΔΝΤ, όμως ουδείς στην Αργεντινή δεν μπορεί να πιστεύσει πως ετούτη τη φορά τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά.
καληνύχτα όνειρα γλυκά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου